Zondag 4.
(Wijze: Psalm 66)

Vers 1
God doet aan ons in 't minst geen onrecht (Vraag 9.)
Wanneer Hij eist wat men niet kan.
Hij had de mens toch goed geschapen
In 't Paradijs als vrouw en man.
Hij kon des Heeren wet volbrengen,
Maar door zijn ongehoorzaamheid
Heeft hij moedwillig zich en allen
Beroofd van hunne zaligheid.

Vers 2
God kan het kwaad niet straffeloos dulden. (Vraag 10.)
Maar Hij vertoornt Zich fel, als toen.
Om onze aangeboren zonden
En ook om die wij draaglijks doen.
Hij wil ze naar ’t rechtvaardig oordeel
Reeds straffen hier door droefenis
En eeuwig ’lijk in ’t helse lijden.
Waaruit geen redding mogelijk is.

Vers 3
Want Hij heeft in Zijn wet gesproken:
"Vervloekt zij ieder die niet blijft
In alles wat Ik heb geschreven
In 't boek der wet, en ’t kwaad bedrijft.'
Vraag 11.  Ja, God is zeker wel barmhartig.
Maar toch eist Zijn gerechtigheid
Dat wie Zijn majesteit ging schenden
Gestraft wordt tot In eeuwigheid.

Vers 4
Geen majesteit is immers hoger
Dan goddelijke majesteit.
Ach, deze is door ons geschonden!
Die schenden wij ook nog altijd.
Daar moet de hoogste straf op volgen
Naar lichaam en naar ziel te saam'.
Wij hebben God op 't hoogst verbolgen,
Want wij beledigden Zijn Naam.